Ihre Browserversion ist veraltet. Wir empfehlen, Ihren Browser auf die neueste Version zu aktualisieren.


 

 

De Nachtkrab

„Wonns dunkl werd, bisch dehom, sunscht holt dich de Nachtkrab!“

Koi Frog, des hot gwirkt. Do semmer immer pinktlich dehom gwest, trotz dass koner gwisst hot, wie de Nachtkrab aussieht un was er donn mit om mecht, wonner on gholt hot.

Koi Wunner, dass ma donn extra druf gspitzt hot, was nachts bassiert.

Uf jeden Fall hab ich en donn gsehe, den Nachtkrab. Un zwar net bloß oimol. Un zum Firchte war er eigentlich aa net. Jedenfalls hot er net irgendwie ugattich ausgsehe.

En kloner Kerl, fascht net greßer wie ich als gloni Grott un eigentlich hätt ma’n unner Kinner bloß desweg gekennt, weil er halt älter war, viel älder.

Sei Haut war irgendwie dunkl. Und die Nas war spitzich und en richtiche Hoke. Die Nas war newe seinere Kapp des oinzich Große an ihm. Sei Gosch vielleicht noch, awer schwätze hawich en eigentlich nie gheert, jedenfalls gedenkt mer net, dass er mol was gsat hätt.

Na ja, irgendwie werd er des schun aa mol gmacht hewe. Mir jedenfalls isch er onnersch in Erinnerung. Sein Uftritt war jo nachts. Wonns Krabbenacht war, donn isch er zu uns in d’Gass kumme. Was er do gsucht hot, weiß i net. Kinner ware jo koni meh do.

Wie er do gonge isch - gonge isch debei awer aa schon wiedder zuviel gsagt - fer en muss starker Seegong gwest sei.

Vun der oi Hauswond zu de onnere hot er sich gschwunge oder vielleicht isch er aa gschleidert worre, so genau haw ich des in de Nacht net gsehe. Un gsunge hot er, vun ere Rose Rosemarie.

Die Stroßelatern war jo bloß so e Funzl, wu e bissl Licht gmacht hot, damit ma wenigstens so einigermaße die Häuser hot unnerscheide kenne. Die Staffle, wu als uf d’Stroß nunnergfiehrt hewe, senn jedenfalls mener im Dunkle glege un ware so e Art Schikane, wu der kloi Monn halt net gsehe hot.

Wie er do so rumgedorgelt isch, isch er mir gar net so bees vorkumme, wie de Nachtkrab eigentlich sei misst. Jedenfalls hot er gsunge un deswege bini zum Fenster un hab nausgeguckt uf die Stroß, wu er sich vun oinere Wond zu de onnere gschwunge hot.

Un weil i de Nachtkrabb fer so was wie en Iwermensch ghalte hab, hab ich mer a gedenkt, dass dem die Staffle bstimmt nix ausmache, die fer den klone Monn jetzat gonz im Dungl glege sen. Sei „Roserosemarie“ jedenfalls isch still worre, wie‘s geblatscht hot. Noch ere Weil muss sich en Sinneswondel vollzoge hewe: was so e kloins Männl fluche konn! Uf allene viere isch er rumgekroche un hot noch seinere Datschkapp gsucht. Bis der die gfunne hot! Irgendwie hot er sich aa wieder ufgrichtet un hot sein Weg wieder ufgnumme bei Windstärk Vierzehn. Vun rechts nach links. Sei Roserosemarie hot en wieder gfreit  un donn hots en jessesmäßiche Schlag glost. Des war e klons Mäierle, des em net ausem Weg gonge isch. E Weil wars still un nix hot sich meh grihrt uf de Gass, bis e lauts Schnarche gezeigt hot, dass de Nachtkrab a irgendwonn mied isch.

So hawich den Nachtkrab kenneglernt, aa wonn mei Mudder dem en onnere Nome gewe hot. Fer mich war des de Nachtkrabb.

 

 

Vum Dichte

En Mensch, wu dohoggt, iwwerlegt,

was ehn en gonze Dag bewegt,

der sucht noch Werder un noch Sätz,

schreibt un schdreicht – o liewer Letz!

Des Bleede on der Sach isch bloß:

Er werd sei Idee net richtich los.

Do gibt’s kon Dude un koi Buch,

konsch net sage „Geh un such!“

Die Werder messe aus’m Deetz

Uf des Babier – un weider geht’s.

Do werd gediftelt un verschrängt

un hinnerschich un vorgedenkt.

Un monchmol hot der Mensch e Glick

Un sieht mit Fachmonn-Kennerblick:

Des isch en Text –e guds Gedicht!

Weil hinne jo, do reimt es sich,

nur messt des Ding aa noch was hewe,

so inne drin en Sinn ergewe.

Bloß meischdens isch des jo der Hooge:

Do konnsch dich noch so arig bloge

(Die Innereie aus em Darm

Sin ohne Haut halt aa bloß warm)

Un wonn do nix zusomme hebt

Isch des bloß breit un zommgeklebt.

Desweg isch schreiwe net bloß reime

Des heißt jo dichte un net leime.

 

 

 

 

E Lonze fer d’Mundart - Wonn erschtemol de Londtag Ostalte mecht  

 

 

 

        Im Londtag gibt’s seit Munat schun

        Debatte um die Mundart rum.

        Do merkt ma glei wie richtig schlecht

        des dere Mundart wirklich geht.

        Bevor sie im Museum sitzt,  

        muss ma ebs due, was ihr nitzt,

        muss ebs bassiere, dass sie net

        de Löffl abgibt un verreckt.

        Bloß wer isch schuld, dass alli glaawe,

        wer Mundart babbelt, hot en Schade?

        „Mundart schwätze bloß die Bleede,

        wonn sie Hochdeitsch glernt bloß hätte!“

        So Klischees senn gar net cool,

        die kennt ma alli vun de Schul. 

 

 

        Heit isch die Hochsprach uns egal

        mit Dialekt bisch bilingual.

        Solle d Leit doch mol so schwätze

        gonz wie sie‘s dehom aa schätze,

        nord muss koner froge heit,

        was des un sell uf deitsch bedeit.

        Schwätzsch mol helfe wär fer all

        en erster Schritt uf jeden Fall.

        Viele Werter gehn verlore

        kumme nimmi zu de Ohre.

        Ob de Wersching oder Deetz

        e haufe Ferz oder bloß Feez…

 

        Wer konn babble,

        wer kennt rapple?

        Wo gibts Bebbelin zum esse,

        Bibbeleskees net zu vergesse.

        De Kerscheblotzer isch ebbs Guts,

        ebs gonz onneres die Gruz.

        Hosch en Schiewer in deim Schrenkl

        oder hogsch gern uffm Bänkl,

        Gesch d’Schdaffl nuff un hocksch dich no,

        vielleicht fongsch do zum Schwätze o.

        Scho vum Horche lernt ma Sache

        donn trau dich halt - ma muss bloß mache.